φιλολογικά

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να βλέπει κανείς την τέχνη και τον κόσμο. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να ασκεί κανείς την τέχνη, καθώς και τη σχέση του με τον κόσμο.

Οι ίδιες σκέψεις αν διαταχθούν διαφορετικά δεν σχηματίζουν ένα νέο είδος λόγου, όμως οι ίδιες λέξεις αν διαταχθούν διαφορετικά σχηματίζουν τελείως άλλες σκέψεις. Οι ίδιες πράξεις αν διαταχθούν διαφορετικά δεν σχηματίζουν μια τελείως άλλη ιστορία, όμως η ιστορία της ιστορίας, αν σχηματιστεί με άλλες λέξεις, διατάσσει διαφορετικά την τάξη του κόσμου. Οι εστέτ προτιμούν αυτόν τον τρόπο. Ο καθένας δημιουργεί και μια άλλη εκδοχή του, με διαρκείς προστριβές, σε συνεχή διαμάχη με την πραγματικότητα.

Αυτή η στάση, παρ’ ότι θρέφεται και θέλγεται από συγκεκριμένα θεωρητικά προτάγματα, δεν ευδοκιμεί, χαρίεσσα, ως άνθος του αγρού ή του πνεύματος, στο έδαφος μόνο κάποιων, «γόνιμων» θεωριών. Παρ’ ότι εμφωλεύει σε συγκεκριμένες ιδέες και ιστορικές στιγμές, δεν παραπέμπει, ως ιστορία ή νοσταλγία, μόνο σε κάποια ρεύματα και εποχές. Ούτε, βέβαια, κατ’ ανάγκην, στην αχλύ τού πάλαι ποτέ αισθητισμού, ούτε, φυσικά, στο περιλαίμιο φουλάρι και την υπόξινη πόζα, ούτε, ακόμα, σε φανατικές, ανιστόρητες σέχτες. Είναι κατ’ αρχήν μια έκκεντρη, παράταιρη σχέση με τον κόσμο, και, συνακόλουθα, μια, ενδεχόμενη, απρόβλεπτη και ανοίκεια, σχέση με την τέχνη. Στον αντίποδα, βρίσκεται ο «μέσος άνθρωπος» και ο «καλλιτέχνης του κοινού», ως μεγέθη στατικά και κατηγορίες αενάως επαναλαμβανόμενες.

Μετέωροι απομένουν οι εστέτ, μέσα στο διάβα του χρόνου. Κανείς δεν ταυτίζεται μαζί τους, παρά μόνο πρόσκαιρα και επιλεκτικά. Αυτοί, εν εαυτώ μόνοι. Αλλά μόνο τα δικά τους έργα, ως σκέψεις, οι δικές τους πράξεις, ως λέξεις, η δικιά τους συντροφία, ως πραγματικότητα, νοηματοδοτούν τη λαϊκότητα, αν και όποτε προκύπτει, ως αίτημα χειραφέτησης, των ανθρώπων και της τέχνης.