Προσφορές

Σύντομες ποιητικές φράσεις. Νοήματα απογυμνωμένα με λέξεις λιτές, χρηστικές. Εικόνες και ατμόσφαιρα ενός εσωτερικού τοπίου στο οποίο κυριαρχεί ο αναστοχασμός, όσο και η απαισιόδοξη διάθεση σ’ αντίστιξη με την προσδοκία της ζωής… Τα ποιήματα της Κατερίνας Τρακάκη που συναποτελούν το παρόν τομίδιο, αποτυπώνουν τη «φωνή» μιας ύπαρξης που γνωρίζει τη δύναμη του εγώ και του εσύ. Είναι μια άσκηση ποιητικής που εντοπίζεται μεταξύ χάι-κου και μοιρολογιού.

Αποχαιρετισμός
Ι

Μια γιορτή ανεμώνες/ σαν πυροτεχνήματα/ ενάντια/ στην ήρεμη ακινησία σου/ παρηγοριά/ στον βουβό οδυρμό μου

ΙΙ

Ηθελα ν’ αγγίξω το χέρι σου/ μια τελευταία φορά / αλλ’ η παγωμένη/ απάντηση στην αφή μου/ δήλωσε το τέλος σου

Βιογραφικό σημείωμα

Η Κατερίνα Τρακάκη γεννήθηκε στην Αθήνα αλλ’ έζησε τα παιδικά κι εφηβιβκά χρόνια της στην Τεργέστη. Αποφοίτησε από την Accademia di Belle Arti της Ρώμης. Μετοίκησε στο Παρίσι όπου εργάστηκε στην Galerie Claude Bernard φοιτώντας παράλληλα στην École des Ηautes Études en Sciences Sociales. Από το 1970 ζει στην Αθήνα. Εχει εκδώσει τις συλλογές Μοναξιά, Αρμός (2008) και Ζωή σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία, Αρμός (2010). Στο μεταφραστικό έργο της περιλαμβάνεται η έκδοση René Char, «Το δέντρο είναι που βλέπει…», μαζί με τον Σωτήρη Γουνελά, Αρμός 2005 και Eugène Guillevic στο περ. Εντευκτήριο, τ. 72 (μαζί με τον Φοίβο Πιομπίνο).