διήγημα

ΖΩΩΔΕΣ, ΣΑΝ ΣΠΛΑΧΝΟ ΩΜΟ, εύθραυστα ανάγωγο, μακριά από «μέτρα ασφαλείας» και δοκιμασμένη γραφή με «πισινή», συμβολικά αλληγορικό, επιθετικό, αστικά παρανοϊκό, ευαίσθητο, υπερρεαλιστικά γκροτέσκο και παραδοξολογικό, ερμηνευτικά αμφίσημο, ψυχικά υπερβατικό, «τόπος σύγκλισης» ποιητικής και πεζής γραφής, «Ο Κήπος της Γης Θνητής», μέλι και παγίδα μαζί, παλεύει το ένστικτο της ύπαρξης με τρόπο ονειροπόλο και συνάμα ευφάνταστα λυρικό. Τα αφηγήματα αυτά συνιστούν κομμάτι της «ψυχικής ύλης του Νότου», της ημέτερης ειδικής φωτεινής διάνοιας, της αίσθησης του ζειν και της γραφής που αποπνέει...  

*

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ, τις φωνές και τις ανοιχτές αυλές των Τζιτζιφιών, στη δεκαετία του εβδομήντα -τόπος εισόδου, λαϊκών μωσαϊκών και χνότων της Ανατολής- εκεί όπου τα πάντα μύριζαν ιδρώτα, «μπαρούτι», κυνηγητό και λάσπη, ο συγγραφέας, έπειτα από μακρόχρονη «κυοφορία», και έχοντας αγκαλιάσει στα χρόνια που ακολούθησαν με σπουδή τον κινηματογράφο και τον πολιτισμό, μέσα από τη συλλογή αυτή, «παραδίδει» στον αναγνώστη τη βιωματική και αισθητική πνοή του μετουσιωμένη σε λόγο. Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα, άρρηκτα δεμένος με τον τόπο που τον «έθρεψε». Η συλλογή Ο Κήπος της Γης Θνητής αποτελεί την πρώτη εκδοτική του εμφάνιση (ή απόπειρα).