Θέατρο

Στις 14 Δεκεμβρίου 2013 έκανε πρεμιέρα σε πανελλήνια πρώτη το έργο Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη (αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία bijoux de kant) με τους Καρυοφυλλιά Καραμπέτη,  Λένα Δροσάκη, Τάσο Καραχάλιο, Γιώργο Παπαπαύλου και Κρις Ραντάνοφ στο γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη.

Από τις (.poema..) εκδόσεις κυκλοφορεί το βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο, στο πλαίσιο της σειράς (.poema..) εκδόσεις • θέατρο (σύμβουλος έκδοσης: Δήμητρα Κονδυλάκη).

Περιλαμβάνονται εκτός του θεατρικού έργου, ένα εκτενές εισαγωγικό κείμενο, το σκηνοθετικό σημείωμα καθώς και εργοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα. Η έκδοση πραγματοποιείται εξ αφορμής της παράστασης και διατίθεται στο πωλητήριο του Ιδρύματος Κακογιάννη καθώς και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία.

[…] εάν η τραγική Μήδεια, ως μάγισσα και κοινωνός αλχημικών μυστικών, κόρη της Εκάτης, ήταν αγωγός των χθόνιων φυσικών δυνάμεων που, προκειμένου να αποκαταστήσουν την κοσμική ισορροπία, οδηγούν στην αυτοκαταστροφή –γιατί ετούτο είναι ο φόνος των παιδιών της: η μόνη τρυφερότητά της σ’ εκείνα απευθύνεται–, η αφοπλισμένη Μήδεια του Δημητριάδη δηλώνει την ήττα της Φύσης, που είναι ήττα της επαφής με ό,τι είν’ έξω από εμάς και ταυτόχρονα βαθιά μέσα μας, ήττα της συναίσθησης, ήττα της ανοχής, ήττα εν τέλει του έρωτα, ως μέτρου αλήθειας της ύπαρξης.

[απόσπασμα από την εισαγωγή, «Άοπλο σήμερα» της Δήμητρας Κονδυλάκη]   

Ο πολιτισμός που δικαιολογούσε και ερμήνευε, έχει καταρρεύσει. Το ανθρώπινο σώμα περιφέρει τα πάθη του χωρίς κανέναν Θεό δίπλα του. Χωρίς τιμωρία, αλλά και χωρίς επιβράβευση. Στο έσχατο όριο της μοναξιάς – δηλαδή εκεί που αποχωρεί κάθε ελπίδα και ξεκινά η τραγωδία. Αυτός είναι ο Πολιτισμός του Δημήτρη Δημητριάδη. Μου δόθηκε μια γλώσσα που έπρεπε να επιστρέψω ως διάλυση σωμάτων και έσχατο ψέλλισμα. Λιγότερο σκηνοθέτης και πιο πολύ οδηγός ερειπίων – έτσι ένιωθα διδάσκοντας αυτήν την κοσμική τραγωδία [...]

[απόσπασμα από το οπισθόφυλλο σημείωμα του σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη / bijoux de kant]   

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Δημήτρη Δημητριάδη

Ο Δημήτρης Δημητριάδης γράφει πεζογραφία, ποίηση, θέατρο και δοκίμιο.   Πεζά: Πεθαίνω σαν χώρα (1978), Η Ανθρωπωδία. Η Ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία (1986), Η Ανθρωπωδία. Μία ατελής χιλιετία, τόμοι 1ος και 7ος (2002), Η μεταφορά (2007), Κηδεύω. Εκπνοή Ανάβλεμμα Χερετισμός, (2011).   Ποίηση: Κατάλογοι 1-4 (1980), Κατάλογοι 5-8 (1986), Κατάλογοι 9 (1993), Κατάλογοι 10-12 (2001), Κατάλογοι 13-14 (2007)   Θέατρο: Η Τιμή τής Ανταρσίας στην Μαύρη Αγορά (1981-2006), Η Νέα Εκκλησία τού Αίματος (1983), Το ύψωμα (1991), Η άγνωστη αρμονία τού άλλου αιώνα (1993), Η αρχή τής ζωής (1995), Η ζάλη των ζώων πριν την σφαγή (2000), Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι (2011), Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών (2009), Insenso (2007-2013), Ομηριάδα (2007), Χρύσιππος (2009), Το άγγιγμα τού βυθού (2009), Τόκος (2010), Ό,τι πιο πολύ ποθείς (2011), Ο ευαγγελισμός τής Κασσάνδρας (2012), Ο αιώνιος στρατός (2012), Φαέθων (2013), Η εκκένωση (2013), Ο κυκλισμός του τετραγώνου (2013).   Δοκίμιο: Η απόρρητη αλήθεια τού κόσμου (1983), Το πέρασμα στην άλλη όχθη (2005), Η εμπράγματη φαντασία (2007), Ο πόνος ως πόλη (2011), Περί πίστεως (2012), Το απρόσβατο (2013).   Μεταφράσεις: Ζαν Ζενέ, Μωρίς Μπλανσό, Ζωρζ Μπατάιγ, Ζεράρ ντε Νερβάλ, Μπ. Μ. Κολτές, Β. Γκόμπροβιτς, Μολιέρος, Σαίξπηρ, Αισχύλος, Ευριπίδης, κ.ά.